Το χαρτόκουτο της ντροπής

Ω! κακό που μ εβρήκε μεγάλο!

Το παιδί μου γιατρέ, το παιδί μου…

Ένα τόχω δεν μ έμεινε άλλο 

Σώσε μου το και πάρε την ψυχή μου.

Τον περασμένο αιώνα ο λογοτέχνης ποιητής Γιώργος Ζαλοκώστας γεννημένος στο Συρράκο της Ηπείρου, εκτός των άλλων υπήρξε και αξιωματικός της χωροφυλακής και επαναστάτης για την πατρίδα. Αν ζούσε σήμερα δεν θα έγραφε τον βοριά που τ αρνάκια παγώνει, αλλά για τον κρατούμενο που παγώνει. Αν υπηρετούσε σε τμήμα της Β/Α Αττικής που όλοι οι αξιωματικοί θέλουν να στείλουν τα παιδιά τους ως αρχή τουλάχιστον δεν θα επέτρεπε τέτοιες συνθήκες κράτησης.

Για ανθρώπους πρόκειται κ. Χρυσοχοίδη! Που βρέθηκαν για κάποιο λόγο κρατούμενοι. Δικαίως η αδίκως όπως πολλές φορές συμβαίνει. Στο διπλανό δωμάτιο δυο άλλοι άνθρωποι απολάμβαναν την ζεστή θαλπωρή της κρύας βραδιάς και άλλοι προσπαθούσαν να αποτρέψουν τις ριπές του δυνατού ανέμου με ένα χαρτόνι στο παράθυρο με το σπασμένο τζάμι. εκείνη τη νύχτα που βρέθηκαν στο κρατητήριο τμήματος.

Άνθρωποι είναι και αυτοί…