Το κουβεντιάσαμε έως αργά! Στην μνήμη του Αντώνη !

 

Το κουβεντιάσαμε έως αργά!

Και τι δεν είπαμε. Ναι ήταν κι ο ίδιος μαζί μας σε ένα παραδοσιακό ταβερνάκι του Μαρουσίου. Είχε κάνει την υπέρβαση εν γνώσει του από τότε. Ήταν σα να κάναμε ακόμη ένα ταξίδι όπως παλιά. Τότε που γυρίζαμε όλη την χώρα για να βρούμε τους χαμένους φίλους. Αυτούς από τους οποίους μας είχαν αποκόψει βίαια…280 και πλέον δίκες μαζί με τις αναβολές μας θύμιζε ο νομικός μας που ταυτόχρονα ήταν και συνάδελφος με την ευρεία έννοια.

Είχε έναν ρόλο διττό ας πούμε. Με την κουβέντα όπως έπαιρνε την τροπή οι τοίχοι της Χαλκοκονδύλη ξερνούσαν όλες τις θύμισες. Τον τέταρτο όροφο τον είχαμε κάνει δεύτερο σπίτι μας. Θυμηθήκαμε τις εκλογικές μας αγωνίες, τα τεράστια ψηφοδέλτια, τον εκρηκτικό μηχανισμό στα γραφεία μας, τις γεμάτες από ένταση γενικές συνελεύσεις, τις συνεδριάσεις των διοικητικών συμβουλίων, την θυρωρό με την βαριά φωνή και το ύφος της πιάτσας που δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικό. Σαράντα χρόνια στην πλατεία Βάθη, διακόσια μέτρα απ’ την Ομόνοια.

Τελικά τα είχαμε καταφέρει και αν δεν υπήρχε ο Αντώνης που δεν λογάριαζε το πολιτμπιρό της Χαριλάου Τρικούπη, ίσως να μην φτάναμε στο τέλος. Ακόμη και η συνειδητή και χειραγωγημένη αποξένωση της Ρηγίλλης αφυπνίστηκε. Από την Ριτσώνα είχαμε να τα πούμε. Από εκείνη την πρωτόγνωρη τελετή. Και στην τελευταία του πράξη ήταν διαφορετικός.

Έτσι απλά οι φίλοι του τιμήσαμε την μνήμη του.