Όταν ο συνδικαλισμός χάνει το μέτρο, το πρόβλημα δεν είναι η εικόνα – είναι η νοοτροπία

 

Την παραμονή μιας κρίσιμης Γενικής Συνέλευσης, όπου τα μέλη της Ένωσης καλούνται να αποφασίσουν για αύξηση συνδρομής και για δανεισμό εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ, μέλος της διοίκησης και ταυτόχρονα εκπαιδευτής της Ελληνικής Αστυνομίας επέλεξε να «επικοινωνήσει» με τους συναδέλφους του μέσω μιας εικόνας και ενός μηνύματος που μόνο αθώο δεν μπορεί να θεωρηθεί.

Η δημόσια ανάρτηση φωτογραφίας τεχνικής ακινητοποίησης, συνοδευόμενη από το υπονοούμενο «ανυπομονώ να σας πάρω μια σφιχτή αγκαλιά το Σάββατο», δεν συνιστά ούτε χιούμορ ούτε προσωπική έκφραση. Συνιστά πολιτική πράξη. Και ως τέτοια κρίνεται.

Σε ένα συνδικαλιστικό όργανο, όπου η διαφωνία είναι θεμιτή, η κριτική απαραίτητη και η ψήφος ιερή, τέτοιου είδους συμβολισμοί δημιουργούν εύλογα ερωτήματα. Όχι για τις προθέσεις – αυτές ο καθένας μπορεί να τις επικαλείται όπως θέλει – αλλά για τη νοοτροπία με την οποία αντιλαμβάνεται τον ρόλο του.

Ο συνδικαλιστής δεν είναι «εκπαιδευτής» των συναδέλφων του. Δεν είναι καθοδηγητής, ούτε φυσικά βρίσκεται σε θέση ισχύος απέναντι σε όσους διαφωνούν. Είναι ισότιμο μέλος που οφείλει να πείθει με επιχειρήματα, όχι με εικόνες δύναμης, ούτε με υπαινιγμούς.

Ακόμη σοβαρότερο είναι το γεγονός ότι το πρόσωπο αυτό υπηρετεί και ως εκπαιδευτής της Ελληνικής Αστυνομίας. Η ιδιότητα αυτή δεν είναι διακοσμητική. Συνεπάγεται αυξημένη ευθύνη, παιδαγωγικό ρόλο και θεσμικό παράδειγμα. Η δημόσια σύνδεση τεχνικών φυσικής καταστολής με εσωτερικές συνδικαλιστικές διαδικασίες εκπέμπει λάθος μήνυμα – προς τους συναδέλφους, προς τους εκπαιδευόμενους, προς την ίδια την Υπηρεσία.

Δεν τίθεται θέμα πειθαρχίας ή δίωξης. Τίθεται θέμα ορίων. Και τα όρια αυτά οφείλουν πρώτα απ’ όλα να τίθενται από εκείνους που ζητούν την εμπιστοσύνη των συναδέλφων τους.

Η Γενική Συνέλευση είναι ο ανώτατος θεσμός έκφρασης των μελών. Δεν είναι αρένα. Δεν είναι πεδίο επίδειξης ισχύος. Δεν είναι χώρος για «μηνύματα» με διπλή ανάγνωση. Είναι χώρος δημοκρατίας.

Όταν συζητάς αύξηση συνδρομής και δανεισμό που θα δεσμεύσει οικονομικά την Ένωση για χρόνια, το ελάχιστο που οφείλεις στα μέλη είναι σεβασμός. Σεβασμός στη νοημοσύνη τους, στη διαφωνία τους και στην ελεύθερη βούλησή τους.

Ο συνδικαλισμός δεν χρειάζεται «σφιχτές αγκαλιές». Χρειάζεται καθαρές κουβέντες, διαφάνεια και λογοδοσία. Όλα τα άλλα, απλώς βαθαίνουν το χάσμα.

Δημήτριος Καραγιαννόπουλος

Μελος ΕΑΣΥΑ