Αγρότες στο εδώλιο, «φραπέδες» στο απυρόβλητο– Όταν η Δικαιοσύνη βλέπει μόνο προς τα κάτω

 

Οι αγρότες παραμένουν στα μπλόκα. Όχι από πείσμα, αλλά από ανάγκη. Και μέσα στις γιορτές, ανοίγουν δρόμους και διόδια για να διευκολύνουν τους πολίτες, τους εργαζόμενους, τους εκδρομείς. Κι όμως, γι’ αυτή την πράξη κοινωνικής ευθύνης, έρχεται εισαγγελική παρέμβαση για τα ανοιχτά διόδια στο Δροσοχώρι.

Το ερώτημα, όμως, καίει αλλού:

 Για τους “φραπέδες”, για αυτούς που μασάνε καθημερινά δημόσιο χρήμα, τι γίνεται;

Για όσους ρουφάνε επιδοτήσεις, στήνουν εταιρείες-φαντάσματα, μοιράζουν απευθείας αναθέσεις μεταξύ φίλων και κουμπάρων, αλλοιώνουν διαγωνισμούς και πίνουν καφέ πάνω από φακέλους εκατομμυρίων, πού είναι η ίδια ταχύτητα; Πού είναι η ίδια αυστηρότητα; Πού είναι οι αυτόφωρες διαδικασίες;

Η Δικαιοσύνη φαίνεται να λειτουργεί με δύο μέτρα και δύο σταθμά.

• Γρήγορη, αποφασιστική και «ευαίσθητη» όταν πρόκειται για αγρότες, κτηνοτρόφους, μελισσοκόμους.

• Αργή, σιωπηλή και συχνά… αφηρημένη όταν πρόκειται για όσους έχουν γραφεία, προσβάσεις και πολιτική κάλυψη.

Οι αγρότες δεν έκλεψαν.
Δεν καταχράστηκαν.
Δεν πλούτισαν.

Διεκδικούν το δικαίωμα να επιβιώσουν. Και μάλιστα, ανοίγουν δρόμους αντί να τους κλείνουν, δείχνοντας περισσότερη κοινωνική συνείδηση απ’ ό,τι πολλοί «θεσμικοί».

Κι όμως, η εισαγγελική σπουδή πέφτει πάνω τους σαν βαρίδι. Αντί να ελεγχθούν εκείνοι που τρώνε κάθε μέρα δημόσιο χρήμα με καλαμάκι, ελέγχονται αυτοί που παλεύουν να κρατήσουν χωράφια, κοπάδια και οικογένειες όρθιες.

Η κοινωνία το βλέπει.
Το καταλαβαίνει.
Και το κρίνει.

Γιατί όταν η Δικαιοσύνη δείχνει να χτυπά μόνο προς τα κάτω, τότε παύει να είναι πυλώνας ισότητας και μετατρέπεται σε μηχανισμό επιβολής. Και αυτό, όσο κι αν ενοχλεί, δεν είναι ούτε κράτος δικαίου ούτε δημοκρατία. Είναι απλώς επιλεκτική ευαισθησία.

Οι αγρότες θα φύγουν κάποια στιγμή από τα μπλόκα.
Το ερώτημα είναι αν η Δικαιοσύνη θα φύγει ποτέ από τη σκιά των ισχυρών.