Αθλητισμός και πάθη…

 Λένε ότι ο αθλητισμός ημερεύει τα πάθη. Ιδιαίτερα ο κλασικός αθλητισμός. Επίσης το ευ αγωνίζεσθε, μια δικιά μας αρχαία ρήση, ήταν το σύνθημα στους ολυμπιακούς αγώνες στην αρχαιότητα. Τότε που δεν υπήρχαν χορηγοί και το στεφάνι της ελιάς ήταν το μοναδικό τίμημα. Σημασία δεν είχε ποτέ το χρώμα του δέρματος, αλλά η ψυχή και η ευγενής άμιλλα των αθλητών.

Το είδαμε πρόσφατα και με την εθνική Ελλάδος μπάσκετ, αν και το άθλημα είναι ομαδικό, που όλοι τους έδωσαν τα πάντα για ένα μετάλλιο, παρά τις προκλήσεις από αντιπάλους. Χωρίς ακρότητες, έμειναν πιστοί στον στόχο τους. Με τις διαφορές των τεσσάρων ομάδων να είναι δυσδιάκριτες και όλοι θα μπορούσαν να είναι νικητές και όλοι νικημένοι.

Ποτέ δεν θα ξεχαστούν οι χθεσινές εικόνες που έκαναν τον γύρο του κόσμου, του Μανώλη Καραλή που χάρηκε σαν να έκανε ο ίδιος το παγκόσμιο ρεκόρ, αγκαλιάζοντας και σηκώνοντας τα χέρια τον Ντουμπλάντις.

Κόντρα στον καιρό και τις απαράδεκτες εκπομπές τύπου «αθλητικών», που κυριαρχεί η βωμολοχία και ο οπαδισμός, πρέπει να εκλείψουν γιατί κατά βάθος αναζωπυρώνουν τα ζωώδη και φονικά ένστικτα. Και ο Γιώργος Λυγγερίδης να είναι το τελευταίο θύμα.