Κωνσταντίνος Ανθουλάκης: «Επάγγελμα του Αστυνομικού, αξιοπρεπής ζωή – Ζήτημα ουσίας, όχι επιλογής»

 

Γράφει ο Ανθουλάκης Κωνσταντίνος, Γενικός Γραμματέας Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Ν. Ηρακλείου,  Αντιπρόσωπος ΠΟΑΣΥ

Το 2025, η κοινωνική πραγματικότητα μας φέρνει μπροστά σε ένα κρίσιμο ερώτημα: πρέπει να διεκδικήσουμε τη νομιμοποίηση της δεύτερης εργασίας για τους αστυνομικούς ή να απαιτήσουμε να μπορούμε να ζούμε αξιοπρεπώς από μία;

Δεν είμαι αντίθετος με τον άνθρωπο που επιλέγει να εργαστεί παραπάνω, να κυνηγήσει στόχους και όνειρα. Είναι δικαίωμά του. Όμως η εργασία μας στην Ελληνική Αστυνομία δεν μπορεί να εξισώνεται με «μισή δουλειά» που απαιτεί τη συμπλήρωση εισοδήματος από ανάγκη. Ακομα και να επιτραπεί η δεύτερη εργασία δεν πρέπει να εννοηθεί ότι θα είναι βιοποριστικούς λόγους. Αν κάποιος αστυνομικούς  επιλέξει να σταματήσει τις υπόλοιπες εργασίες του, το εισόδημα του αστυνομικού οφείλει να επαρκεί για την αξιοπρεπή διαβίωση του ίδιου και της οικογένειάς του.

Κι όμως, η σκληρή πραγματικότητα δείχνει το αντίθετο. Αν αναλογιστεί κανείς τις τρέχουσες συνθήκες ακρίβειας και πληθωρισμού, θα διαπιστώσει ότι ο μέσος καθαρός μισθός ενός αστυνομικού συμπεριλαμβανομένων των επιδομάτων, της αποζημίωσης νυχτερινής εργασίας και της απασχόλησης εκτός πενθημέρου δεν ξεπερνά τα 1.200 ευρώ.

Από αυτά, 700 ευρώ πηγαίνουν μόνο για ενοίκιο, σε μία οικογένεια με δύο τέκνα. Ακολουθούν τα βασικά πάγια έξοδα: ρεύμα 100€, νερό 25€, ίντερνετ και κινητό 35€, καύσιμα και συντήρηση ενός οχήματος 100€. Ήδη το ποσό που απομένει έχει σχεδόν εξανεμιστεί. Και αν προστεθούν τα 500€ για τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης, τότε γίνεται απολύτως σαφές: το εισόδημα του αστυνομικού δεν επαρκεί ούτε για τις απολύτως στοιχειώδεις ανάγκες. Και όλα αυτά χωρίς να συνυπολογίσουμε έξοδα για δραστηριότητες των παιδιών, φροντιστήρια, παιδικούς σταθμούς ή άλλες ανάγκες που η λεγόμενη «δωρεάν παιδεία» δεν καλύπτει πλήρως.

Μέσα σε αυτά τα δεδομένα, ο αστυνομικός οικογενειάρχης βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα τραγικό δίλημμα: να επιλέξει αν θα είναι επαγγελματίας αστυνομικός ή παρών γονέας. Αν θα επιβιώσει αξιοπρεπώς ή θα οδηγηθεί στην οικονομική εξουθένωση και σε πολλές περιπτώσεις στην προσωπική κατάρρευση. Ουσιαστικά, είναι καταδικασμένος να βγει στη σύγχρονη επαιτεία, όχι γιατί δεν εργάζεται αρκετά, αλλά γιατί το κράτος τον αντιμετωπίζει ως φθηνό εργατικό δυναμικό, αντί για λειτουργό πρώτης γραμμής.

Η δεύτερη εργασία δεν είναι απλώς εξάντληση. Είναι χρόνος που χάνεται από την οικογένεια. Είναι στιγμές που χάνονται από τα παιδιά μας. Και ένα παιδί για να μεγαλώσει σωστά, χρειάζεται παρουσία  όχι μόνο υλική υποστήριξη, αλλά και χρόνο, αγάπη, πρότυπα.

Το κράτος οφείλει να απαντήσει με πράξεις και όχι με θεωρίες: Θέλει αστυνομικούς ολοκληρωμένους, συγκεντρωμένους στην αποστολή τους και παρόντες στις οικογένειές τους, ή επαγγελματίες της επιβίωσης, εγκλωβισμένους ανάμεσα στην υπηρεσία και την ανέχεια;

Η αξιοπρέπεια με μία εργασία δεν είναι πολυτέλεια. Είναι το αυτονόητο σημείο εκκίνησης μιας πολιτείας που σέβεται εκείνους που τη στηρίζουν καθημερινά.

iraklionews.gr