Πως γεννιέται ένα τέρας;

 

Ο διάβολος με τα μπλε μάτια.

Η σύγχρονη Μήδεια… Με ένα βλέμμα σχεδόν αγγελικό.
Ποιος να το φανταζόταν ότι εκεί μέσα έκαιγε τόσο σκοτάδι.

Ένα τέρας με πρόσωπο μητέρας. Με φωνή ήρεμη.
Με λόγια που ξεγελούσαν.

Πέντε μωρά.
Πέντε κορμάκια που δεν πρόλαβαν να γελάσουν, να παίξουν, να ζήσουν.
Κι ο θάνατός τους δεν ήρθε από ξένο χέρι.
Σε δύο από αυτά ήρθε από εκείνη που τα γέννησε.
Που έπρεπε να τα προστατέψει. Να τα κρατήσει στη ζωή.

Γεννιέται λοιπόν κάποιος τέρας;
Ή μήπως ένα τέρας είναι κατασκεύασμα κοινωνικής συνενοχής;
Κατασκευάζεται σιωπηλά, πίσω από κλειστές πόρτες.
Πίσω από κουβέντες «δεν είναι δουλειά μας».
Πίσω από θεσμούς που αδιαφορούν.

Η εγκληματολογία θα μιλήσει για παθολογικά ψυχρά προφίλ.
Η ψυχολογία για ναρκισσιστική διαταραχή, ανάγκη ελέγχου, συναισθηματική απονέκρωση.

Αλλά η ψυχή αναρωτιέται:

Πού ήταν η κοινωνία όταν το τέρας γεννιόταν;
Ποιοι κοίταζαν αλλού;
Ποιοι την χειροκροτούσαν;
Ποιοι έδωσαν αξία στο προσωπείο της και όχι στην αλήθεια;

Η μητρότητα δεν είναι ιερή όταν αφαιρεί ζωές.
Δεν είναι ασυλία. Δεν είναι άλλοθι.

Η Ειρήνη Μουρτζούκου δεν είναι απλώς κατηγορούμενη.

Είναι καθρέφτης.
Μια ανατριχιαστική υπενθύμιση πως το Κακό δεν έχει κέρατα.
Φοράει χαμόγελα. Έχει κοινωνικό προφίλ. Έχει σχέσεις. Έχει «δικαιολογίες».

Σήμερα, στεκόμαστε μπροστά στα πέντε νεκρά παιδιά.
Όχι ως αριθμούς.
Ως φωνές που δε μίλησαν ποτέ.

Και λέμε:

Καμία μάσκα να μη μείνει όρθια.
Καμία ανοχή στο σκοτάδι.
Όχι άλλη συνενοχή.

Π.Κ