Νεκρά 21 παιδιά στη Γάζα σε 72 ώρες από υποσιτισμό» – Δεν αντέχουμε άλλα νεκρά παιδιά

 

Δεν μπορώ. Τα νεκρά παιδιά είναι στα μάτια μου όλο το 24ωρο. Δεν φεύγουν. Ξέρω πώς φαίνεται αυτό. Είμαι στον υπολογιστή μου. Τα δικά μου κοιμούνται στη δροσιά του κλιματιστικού. Και εγώ γράφω, ότι δεν μπορώ να βλέπω τα νεκρά παιδιά. Δεν μπορώ όμως. Δεν αντέχεται.

Δεν μπορώ να βλέπω τα νεκρά παιδιά. Και να διαβάζω ότι δεν ήμασταν ανάμεσα στις 25 χώρες που υπέγραψαν για τον άμεσο τερματισμό της γενοκτονίας.

Δεν μπορώ να βλέπω τα νεκρά παιδιά. Και να ακούω τον Γεωργιάδη να μου λέει ότι είμαστε με το Ισραήλ και άμα μου αρέσει.

Δεν μπορώ να βλέπω τα νεκρά παιδιά. Και να χαίρομαι με αυτές τις μικρές-μεγάλες νίκες, σαν της Σύρου.

Δεν μπορώ την τυχαία άνιση συνθήκη μας. Εκείνα γεννήθηκαν στη Γάζα. Τα δικά μου εδώ.

Δεν μπορώ την τρομακτική αδιαφορία. Την άνεση χρόνου στην αντίδραση των κρατών του κόσμου. Δεν μπορώ να το δεχτώ.

Περνάνε τα παιδιά σκοτωμένα, τραυματισμένα, ακρωτηριασμένα, σκελετωμένα, υποσιτισμένα, πεθαμένα. Αλλάζει η εικόνα. Περνάνε οι παραλίες και οι θάλασσές μας. Τσιρότα που δεν κλείνουν την πληγή. Αλάτι στις ενοχές και τις τύψεις για τη δική μας τυχαία ασφάλεια. Εκείνη που σκοτώνει 57, αλλά όχι εμάς.

Δεν μπορώ να βλέπω τα νεκρά παιδιά του τρένου μας. Και τον Κώστα Καραμανλή να παραπέμπεται στο δικαστικό συμβούλιο.

Δεν μπορώ να βλέπω τα νεκρά παιδιά του κόσμου όλου. Τα κακοποιημένα, τα δολοφονημένα. Τις ειδήσεις που περνάνε με εξωφρενική άνεση από το timeline μου. «Πνίγηκε με ξηρούς καρπούς και πέθανε γιατί δεν υπήρχε γιατρός», «Το έδειραν μέχρι θανάτου», «Το ξέχασαν στον καύσωνα».

Δεν μπορώ. Την φασαρία του μυαλού μου, να μετατρέπεται σε βαθιά οργή και συμπυκνωμένη θλίψη, έτοιμη να σερβιριστεί κάθε Δευτέρα από τον καναπέ στον ψυχολόγο μου.

theuntold.gr