Εθνική Ασφάλεια με Βύσμα: Η αποδόμηση μιας κρίσιμης υπηρεσίας

 Λάβαμε την παρακάτω επιστολή από αναγνώστη μας και τη δημοσιεύουμε αυτούσια, καθώς θίγει με τεκμηριωμένο και αιχμηρό λόγο μια σοβαρή θεσμική παθογένεια που, όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να την κρύψουν, δεν παύει να επηρεάζει άμεσα την εθνική ασφάλεια.

 

Εθνική Ασφάλεια με Βύσμα: Η αποδόμηση μιας κρίσιμης υπηρεσίας

Το πρόσφατο περιστατικό με την ανταλλαγή πυροβολισμών στη Θεσσαλονίκη, όπου στελέχη της ΕΥΠ – εν μέσω μυστικής επιχείρησης – αναγκάστηκαν να καλέσουν το «100» για βοήθεια, δεν είναι απλώς ένα επιχειρησιακό σφάλμα. Είναι το σύμπτωμα μιας βαθιάς θεσμικής ασθένειας.

Η Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών, η οποία φέρει την ευθύνη για την ασφάλεια της χώρας σε ευαίσθητους τομείς, δεν μπορεί να λειτουργεί με λογικές αναξιοκρατίας, εσωτερικών γνωριμιών και πολιτικών εξυπηρετήσεων. Όταν η στελέχωση μιας τόσο κρίσιμης υπηρεσίας γίνεται με βάση το ποιος έχει το κατάλληλο «βύσμα» αντί για αξιολόγηση, εκπαίδευση και επιχειρησιακή ικανότητα, τότε η εθνική ασφάλεια γίνεται έρμαιο του μικροκομματισμού.

Το επεισόδιο στους Ταγαράδες ανέδειξε αυτό ακριβώς: έλλειψη συντονισμού, απουσία επαγγελματισμού και επιχειρησιακή ανεπάρκεια. Η παρέμβαση της ΟΠΚΕ, η οποία εντόπισε τους δράστες μετά το γεγονός, απέδειξε για ακόμη μια φορά ότι υπάρχουν υπηρεσίες που λειτουργούν επαγγελματικά, αθόρυβα και ουσιαστικά, σε αντίξοες συνθήκες και χωρίς τα προνόμια που απολαμβάνουν άλλοι φορείς «ειδικών αποστολών».

Κι όμως, αυτή η ΟΠΚΕ – που επιχειρεί νύχτα-μέρα, που σηκώνει το βάρος της πραγματικής αστυνόμευσης και της δημόσιας ασφάλειας – δεν ενισχύεται, αλλά αποδυναμώνεται. Αντί να στηριχθεί με προσωπικό, εκπαίδευση και εξοπλισμό, παραγκωνίζεται από «ευγενείς υπηρεσίες γραφείου», όπου η αξιολόγηση δεν βασίζεται στην αξία, αλλά στις δημόσιες σχέσεις.

Δυστυχώς, το φαινόμενο δεν είναι μεμονωμένο. Η ίδια λογική έχει διεισδύσει και σε άλλες πρόσφατες δομές, που φέρουν βαρύγδουπους τίτλους όπως «Ελληνικό FBI», αλλά στελεχώνονται με άτομα που επέλεξαν την απομάκρυνση από την καθημερινή αστυνομική δράση – όχι λόγω εξειδίκευσης, αλλά από πολιτική στήριξη ή προσωπική σκοπιμότητα.

Το αποτέλεσμα είναι υπηρεσίες με σοβαροφανείς τίτλους, χωρίς αποδοτικότητα, χωρίς κύρος και χωρίς προοπτική.

"Η ασφάλεια δεν είναι πεδίο για εξυπηρετήσεις. Είναι πυλώνας εθνικής κυριαρχίας."

Η ευθύνη βαραίνει τόσο την πολιτική ηγεσία όσο και τη φυσική ηγεσία, η οποία συχνά περιορίζεται σε διακοσμητικό ρόλο αντί να ηγείται ουσιαστικά.

Δεν είναι δυνατόν να συνεχίζεται η υποβάθμιση κρίσιμων θεσμών με όρους πελατειακούς. Όταν οι πολίτες χάνουν την εμπιστοσύνη τους σε δομές όπως η ΕΥΠ, δεν απειλείται μόνο η ασφάλεια, αλλά η ίδια η δημοκρατία.

Ήρθε η ώρα να επαναπροσδιοριστεί ο τρόπος στελέχωσης τέτοιων υπηρεσιών:

• Με διαγωνισμούς αξιολόγησης ικανοτήτων, όχι με «χαρτάκια».

• Με αντικειμενική εκπαίδευση και πιστοποίηση.

• Με θεσμική λογοδοσία και διαφάνεια.

Το χθεσινό φιάσκο δεν πρέπει να ξεχαστεί. Πρέπει να γίνει αφετηρία αλλαγής. Η χώρα έχει ανάγκη από αποτελεσματικούς, εκπαιδευμένους και γενναίους επαγγελματίες – όχι διορισμένους από τη «πίσω» πόρτα.

Είναι στο χέρι των σοβαρών πολιτικών να δώσουν στην ΕΥΠ και σε κάθε κρίσιμη υπηρεσία το κύρος που της αξίζει. Και να ενισχύσουν όσους ήδη πράττουν – όχι να τους αποδυναμώνουν.