«Δεν έχω οξυγόνο» – «Η κραυγή που χαράχτηκε στη γη και συγκλόνισε τον κόσμο!»

 Το μήνυμα «Δεν έχω οξυγόνο», χαραγμένο στη γη με οργωμένο χώμα, δεν ήταν απλώς μια πράξη μνήμης, αλλά μια εκκωφαντική κραυγή διαμαρτυρίας. Ένα σύνθημα που ταξίδεψε πέρα από τα όρια ενός χωραφιού, πέρα από τα σύνορα της Ελλάδας, και – με τη δύναμη της εικόνας και του συμβολισμού του – ακούστηκε μέχρι το διάστημα.

Η φράση, που αποτυπώθηκε με κόπο και ακρίβεια από ανθρώπους που δεν ξεχνούν, συνδέεται με τις τελευταίες στιγμές των θυμάτων της τραγωδίας στα Τέμπη. Δεν είναι μόνο μια αναφορά σε αυτό που ψέλλισαν όσοι πάλευαν για τη ζωή τους μέσα στις φλόγες και τον καπνό, αλλά και μια κραυγή ολόκληρης της κοινωνίας που νιώθει να ασφυκτιά από την αδικία, την ατιμωρησία, και την ανικανότητα των υπευθύνων.

Ο Κριστιάν Ρούτσι, αδερφός ενός εκ των θυμάτων, και ο Ανέστης, που συνέβαλε στη δημιουργία του μηνύματος,  δύο φίλοι ενωμένοι από τον πόνο και την ανάγκη για δικαιοσύνη, πήραν την απόφαση να μετατρέψουν τη γη σε καμβά. Με μετρήσεις, με σχέδιο, με αγώνα και θέληση, το μήνυμα πήρε μορφή και έγινε σύμβολο. Από το έδαφος, μέχρι τις ψηλότερες κορυφές των ανθρώπινων συνειδήσεων.

Αυτό που έκαναν δεν ήταν απλώς ένας φόρος τιμής. Ήταν μια υπενθύμιση πως η φωνή των θυμάτων δεν θα σωπάσει. Και πως, όσο κάποιοι προσπαθούν να κλείσουν τα μάτια στην αλήθεια, αυτή θα χαράζεται παντού: στο χώμα, στους τοίχους, στις ψυχές των ανθρώπων.

Γιατί όταν η αδικία πνίγει, η κραυγή γίνεται ανίκητη.