«Θύμα, αλλά και ίσως θύτης: Η δύσκολη πραγματικότητα πίσω από τη σιωπή»

 

Η υπόθεση του αστυνομικού που φέρεται να κακοποιούσε τα παιδιά του έχει προκαλέσει σοκ και αποτροπιασμό στην κοινωνία. Όπως καταγγέλλει η σύζυγός του, ο άντρας της, για οκτώ χρόνια, την ανάγκαζε με τη χρήση σωματικής βίας να ασελγεί στα παιδιά τους. Η καταγγελία αυτή, εκτός από το βάναυσο έγκλημα που περιγράφει, φέρνει στην επιφάνεια και μια άλλη, εξίσου σημαντική, διάσταση της υπόθεσης: την ψυχολογική και συναισθηματική κατάσταση της γυναίκας, η οποία φέρεται να παρέμεινε σε αυτή τη σχέση χωρίς να αντιδράσει ή να προστατεύσει τα παιδιά της.

Είναι αδιανόητο, για πολλούς, το γεγονός ότι μια μητέρα δεν κατάφερε να σπάσει τη σιωπή της και να σταματήσει τον σύζυγό της από τις φρικιαστικές πράξεις του, παρά την παρατεταμένη κακοποίηση που υπέστη. Αν και η ψυχολογική και σωματική βία μπορεί να δημιουργεί συνθήκες αδυναμίας και φόβου, αυτό που προκαλεί απορία είναι το γεγονός ότι δεν υπήρξε αντίδραση για την προστασία των παιδιών, οι οποίοι ήταν οι αθώοι και αδύναμοι παίκτες στην όλη ιστορία.

Η κοινωνία συχνά αντιμετωπίζει τις γυναίκες ως «θύματα» σε τέτοιες σχέσεις, κάτι που είναι αληθές, αλλά ταυτόχρονα, πρέπει να αναγνωρίσουμε και την προσωπική ευθύνη κάθε ατόμου, ειδικά όταν αυτός ο κάποιος είναι γονέας και αστυνομικός, με όλα τα καθήκοντα που συνεπάγεται η θέση του. Η ανάγκη για προστασία των παιδιών από κάθε κακοποιητική συμπεριφορά είναι αδιαπραγμάτευτη, ανεξαρτήτως των προσωπικών δυσκολιών που μπορεί να αντιμετωπίζει η μητέρα.

Η αποδοχή της αδυναμίας της γυναίκας να δράσει δεν μπορεί να δικαιολογηθεί όταν πρόκειται για την ασφάλεια και ευημερία των παιδιών της. Και ακόμη πιο σημαντικό, όταν αυτή η γυναίκα φέρει τον τίτλο της αστυνομικού, που αποτελεί επαγγελματική εγγύηση για την ψυχραιμία, την αξιοπιστία και την ικανότητα να χειρίζεται δύσκολες καταστάσεις. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η συναισθηματική και ηθική ευθύνη μεγαλώνει, καθώς οφείλει να ενισχύσει την αίσθηση του καθήκοντος απέναντι στους πιο αδύναμους.

Η υπόθεση αυτή υπογραμμίζει την ανάγκη για επανεξέταση του τρόπου που βλέπουμε και αντιμετωπίζουμε τα θύματα βίας, καθώς και την έλλειψη ευαισθητοποίησης γύρω από τις συνέπειες της σιωπής και της αδράνειας. Προτεραιότητα πρέπει να είναι η προστασία των παιδιών, και το σπάσιμο του κύκλου της βίας και της αδράνειας, ώστε να αποφευχθούν παρόμοιες καταστάσεις στο μέλλον.