Κίνητρο ή ανάγκη η παραμονή μου;

Η καθημερινότητα του αστυνομικού είναι πολυποίκιλη στο διάβα της. Ξεκινάει ας υποθέσουμε από το μεσημέρι της προηγούμενης και κάνει τον κύκλο της μέχρι την ίδια ώρα της επομένης.
Με αυτή την παρατήρηση ξεκινούν οι συλλογισμοί ενός αστυνομικού με 14 χρόνια υπηρεσίας που έστειλε τις σκέψεις του στην νεότευκτη σελίδα μας, που συνεχώς κερδίζει έδαφος στην ταραχώδη αναγνωσιμότητα της αρλούμπας όπως ο ίδιος αναφέρει.  Έχει κορεστεί δυσάρεστα με την παραπληροφόρηση του γίγνεσθαι στο χώρο μας.
«Έπαψα να δίνω βάση στους πηχυαίους τίτλους που σκοπεύουν την αλλοίωση της πραγματικής διάστασης των γεγονότων. Ειδικά τις πρώτες ώρες ενός συμβάντος που ο καθένας από την σκοπιά του, την κοινωνική του συμπεριφορά, το μέσο που εργάζεται, τα ερεθίσματα του και γενικά τον ανταγωνισμό των social, αψευδώς παρασυρμένος σταχυολογεί, κρίνει, κατηγορεί, συμπεραίνει και αφορίζει με το αζημίωτο. Χωρίς ουσιαστικά κανόνες δεοντολογίας διεκδικεί κομμάτι από την πίτα της αριθμολαγνείας και το οξύμωρο είναι ότι το κερδίζει. Ακόμη και εμείς όταν προανακριτικά σε μια έκθεση αυτοψίας στον χώρο του συμβάντος επιχειρούμε να συνθέσουμε το παζλ, δεν εκφράζουμε την βεβαιότητα για την σχέση του αιτίου και του αιτιατού. 

Αυτή η σιγουριά πως μπορεί να δικαιολογηθεί από μια απόσταση. Ναι οι αποστάσεις έχουν σμικρύνει από την σύγχρονη τεχνολογία, αλλά δεν είναι πραγματικές. Τα δύσβατα περάσματα του διαδικτύου κρύβουν βρόχια, όταν απλώς είσαι χρήστης και όχι χρήσιμος! Αυτούς τους κλυδωνισμούς που συντρέχουν  παράλληλα με τις ευεργετικές μου σκέψεις για την ζωή μου, τώρα που σε λίγους μήνες γίνομαι πατέρας, όσο κι αν προσπαθώ να τους περιορίσω εναντιώνομαι, αντιτάσσομαι, αντιτίθεμαι και ενίσταμαι για τις επαγγελματικές μου επιλογές. Δεν σας κρύβω ότι βαθιά στο υποσυνείδητό μου, οι δεύτερες σκέψεις μου, είναι η φιλοσοφική επιστήμη που παραμέρισα για χάριν της αστυνομίας. Το λειτούργημα αυτό του αστυνομικού το είχα ψηλά στα ιδανικά μου. 

Σαν γιός ενός απλού αστυφύλακα που έφυγε σύντομα από την ζωή, αφήνοντάς μου μοναδική παρακαταθήκη την αγκαλιά της μάνας μου, στην ωρίμανση της εφηβείας μου με παντελή έλλειψη επαγγελματικού προσανατολισμού στα σχολεία, πήρα  απόφαση ζωής. Αν σύντομα δεν αλλάξει κάτι που δεν το αισθάνομαι, νομίζω ότι η ώρα μου στα 34 μου χρόνια είναι να αναθεωρήσω αυτή τη σκέψη. Δεν συμβιβάζομαι με τους συνομηλίκους μου και όπως τους κρίνω υποκειμενικά βέβαια, να υπολείπομαι σε προσόντα. Δεν θέλω να γίνω πολιτικός όπως αυτοί. Δεν καίγομαι για το πανάκριβο suv και crossover που διαθέτουν. Ούτε στις επιθυμίες μου είναι μετά την ανάγνωση του αριθμητικού ποσού στο προσωπικό μου I bank η επομένη μέρα, να μου δείχνει την απομείωση η πάγια εντολή του στεγαστικού μου δανείου, του σταθερού, του κινητού, της ηλεκτρικής ενέργειας, των κοινοχρήστων και του Σκλαβενίτη…

. Και μέσα σε όλα αυτά η καθημερινότητα να μου επιφυλάσσει δυσάρεστες εκπλήξεις από το ένα μεσημέρι στο άλλο! Είτε γιατί σ αυτή την διάρκεια των 24 ωρών να αναπρογραμματίζεται η ζωή μου από την απρόσκοπτη αλλαγή της υπηρεσίας μου. Είτε γιατί πρέπει να συντάσσομαι με αυθαίρετες διαταγές ελάσσονος σημασίας. Είτε γιατί δεν μπορώ να δώσω εξηγήσεις γιατί το επάγγελμα μου δεν είναι επικίνδυνο με τόσους νεκρούς. 

Είτε γιατί διαρκώς τσουβαλιάζομαι μαζί με τους επίορκους και τους πλημμελείς, ενώ έχουν αποταχθεί, συνεχίζουν να κολλάνε το ίδιο ένσημο με μένα. Όχι δεν είμαι Θεός, ούτε αλάθητος είμαι. Είμαι Ευρωπαίος πολίτης με τα ίδια δικαιώματα. Και ταυτόχρονα ως Έλληνας πολίτης επειδή είμαι αστυνομικός να έχω τα λιγότερα δικαιώματα…»