Katehacker Files Συνδικαλιστής, ο... Ιούδας και το περιβόλι της εξουσίας

Υπάρχουν κάτι φιγούρες που περνούν μια ζωή δίπλα σου, μιλώντας για αξίες, αφοσίωση και «ομάδες που δεν σπάνε». Λες και το manual του συνδικαλιστή έχει γραφτεί πάνω σε εικόνισμα. Μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή. Η ώρα της μεγάλης εξόδου.

Ή –πιο σωστά– του υποχρεωτικού τέλους. Όταν το ρολόι γράφει «τέρμα τα δίκαρδα» και κάποιοι αδελφοί του (όπως τους αποκαλούσε) του ζητούν απλώς… να ξεκουραστεί. Όχι να εξαφανιστεί. Ούτε να σιωπήσει. Απλώς να παραδώσει.

Αλλά πού να το δεχτεί.
Δεν πήγε έτσι τόσες φορές στο… περιβόλι για να του πεις εσύ «ως εδώ».

Η συνέχεια; Κλασική.
Αλλαγή στρατοπέδου. Νέα παρέα.
Παλιοί φίλοι; Ενοχλητικοί.
Πρώην σύντροφοι; Ξαφνικά έγιναν κλίκα.
Η ομάδα; Ήταν παγίδα.
Ο εαυτός του; Ο μόνος που δεν φταίει.

Όσο για τον διάδοχο που ποτέ δεν ετοίμασε;
Όλοι εξαφανίστηκαν. Και ο ίδιος ......, σαν να μην πέρασε ποτέ.

📌 Οι πιο καλοπροαίρετοι λένε πως απλώς πικράθηκε.
Οι πιο κυνικοί, πως έδειξε τελικά τον πραγματικό του εαυτό.
Κι εμείς, απλώς καταγράφουμε.
Γιατί η ιστορία έχει χιούμορ. Και ειρωνεία.
Και, συχνά, αμείλικτη μνήμη.

📌 Λένε πως η εξουσία δεν φθείρει.
Απλώς σε δείχνει όπως ακριβώς είσαι.

📌 Και στο τέλος, το φιλί δεν είναι πάντα στο μάγουλο.
Μερικές φορές, το δίνει ο ίδιος που κρατούσε το θυμιατό.