Αγάπη σημαδούρα

 

Αγάπη στο περίπου διάγουν οι άνθρωποι ενίοτε, ακόμη και σε βάρος τους, αρκεί το φαίνεσθαι να μην χαλάει την εικόνα τους. Μια σαθρή εικόνα ναι μεν δείχνει προς τα έξω την αγαστή σχέση των ανθρώπων, τη χλιδή, την πολυτέλεια και εν γένει την ευημερία τους· αφετέρου, ο ένας από τους δύο – ή και οι δύο – να υποφέρουν.

Μια λανθάνουσα σχέση, πέρα για πέρα με την υποκρισία να εξουσιάζει, αργά ή γρήγορα θα έχει συνέπειες. Πρόκειται για ένα βάρος που διαρκώς διογκώνεται και μια μόνο κίνηση αρκεί να σε κατακρημνίσει και να σου αποβάλει βίαια το εφήμερο φωτοστέφανο.

Είναι σαν τον θρόνο ενός ιστορικού μουσείου ή ενός ανακτόρου, που κάποτε κάθονταν εκεί βασιλείς και αυτοκράτορες, και τώρα καθόμαστε κι εμείς για να απαθανατιστούμε με μια φωτογραφία στιγμής.

Είναι σαν μια σημαδούρα που σε προειδοποιεί ότι η πλεύση τριγύρω είναι απαγορευτική ή επικίνδυνη. Είναι το στίγμα εκείνο που δείχνει το κενό που νυμφεύεται τις εξαρτήσεις: δόξα, ας πούμε, όταν συμβιώνεις με αυτόν που την έχει και εσύ την καρπώνεσαι. Ακόμα και η νεότητα του άλλου – πιστεύεις – ότι θα καλύψει τη δική σου ηλικιακή απόσταση.

Και όλα αυτά έχουν το τίμημά τους. Παραχωρείς χρήματα, ακίνητα, για να φιλιώσεις δυο αταίριαστα από τη φύση τους συστατικά. Όχι πάντα, αλλά αν είσαι και επώνυμος, οι αναταράξεις κάνουν διπλό κρότο! Τότε το άδικο θα πέσει στον θύτη, ακόμα κι αν το θύμα συνετέλεσε στη ρήξη.

Ένας δάσκαλος μάς ρώταγε στο δημοτικό σχολείο:
– Ποιος φταίει; Ο φονιάς ή ο σκοτωμένος;
– Ο φονιάς! απαντούσαμε όλοι με μια φωνή. Ακόμα και οι καλοί μαθητές!
Όταν όμως αποκαλύπτεται ότι κι ο σκοτωμένος είχε και αυτός μερίδιο ευθύνης... αλλά είναι αργά!

Ας μην μπαίνουμε μέσα στα σπίτια των άλλων από την κλειδαρότρυπα, αν δεν μας το επιτρέψουν. Δεν έχουμε ορατότητα και μεταφέρουμε λάθος εικόνες…

Τέτοιες αγάπες κοστίζουν.
Το τίμημα είναι μεγάλο.
Λίγες ευδοκιμούν.