Εκτός εκπαίδευσης, εντός οπλοφορίας: Πόσοι αξιωματικοί της ΕΛ.ΑΣ. φέρουν όπλο χωρίς πιστοποίηση;

 

Σοβαρά ερωτήματα για την εφαρμογή του νόμου σχετικά με την οπλοκατοχή στους κόλπους της Ελληνικής Αστυνομίας προκαλεί πρόσφατο περιστατικό αυτοπυροβολισμού εν ενεργεία αξιωματικού. Η υπόθεση επαναφέρει στο προσκήνιο την υποχρέωση όλων των αστυνομικών να περνούν ετήσια συντηρητική εκπαίδευση στη χρήση πυροβόλων όπλων – υποχρέωση που σύμφωνα με πληροφορίες συχνά παραβλέπεται, ιδίως σε ανώτερες βαθμίδες.

Βάσει του Ν. 3169/2003, άρθρο 5, κάθε αστυνομικός πρέπει, μετά την αποφοίτησή του από τη Σχολή, να συμμετέχει σε συντηρητική εκπαίδευση οπλοτεχνικής και σκοποβολής τουλάχιστον μία φορά ετησίως. Σε αντίθετη περίπτωση, ο νόμος προβλέπει ρητά ότι:

«Δεν επιτρέπεται να κατέχει ή να φέρει πυροβόλο όπλο, αυτό δε που τυχόν κατέχει υποχρεούται να το παραδώσει αμέσως στην Υπηρεσία του.»

Η συντηρητική εκπαίδευση περιλαμβάνει αξιολόγηση, καταγράφεται στο ατομικό βιβλιάριο εκπαίδευσης κάθε αστυνομικού και αποτελεί προϋπόθεση νόμιμης οπλοφορίας.

Το κενό εφαρμογής και οι συνέπειες

Στην πράξη, φαίνεται πως η εφαρμογή του νόμου δεν είναι καθολική. Πολλοί αξιωματικοί, ακόμη και υψηλόβαθμοι, δεν συμμετέχουν στην ετήσια πιστοποίηση, χωρίς αυτό να συνεπάγεται απώλεια του οπλισμού τους ή άλλες υπηρεσιακές συνέπειες. Το ερώτημα είναι κρίσιμο: υπάρχει καταγραφή αυτών των ετήσιων εκπαιδεύσεων;

Σε περίπτωση παράκαμψης, πέρα από τα θέματα ασφάλειας, προκύπτουν και ζητήματα νομιμότητας και δημοσιονομικής τάξης.

Η ανάγκη διαφάνειας

Το ζήτημα δεν αφορά μόνο την προσωπική ευθύνη κάθε αστυνομικού, αλλά και την υπηρεσιακή εποπτεία. Σε επίπεδο διοίκησης, απαιτείται σαφής καταγραφή και τακτικός έλεγχος της εκπαίδευσης και της πιστοποίησης στη χρήση όπλων.

Ο Αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ. γνωρίζει ποιοι αξιωματικοί έχουν περάσει τη συντηρητική εκπαίδευση; Υπάρχει μητρώο; Έχουν αφαιρεθεί όπλα από όσους δεν την ολοκλήρωσαν; Αυτά είναι ερωτήματα που ζητούν άμεσες απαντήσεις.

Σε μια περίοδο όπου το αίσθημα ασφάλειας της κοινωνίας και του αστυνομικού προσωπικού είναι πιο εύθραυστο από ποτέ, η πλήρης εφαρμογή του νόμου δεν είναι επιλογή – είναι απαίτηση.