Αναλύοντας τον χρόνο εργασίας: Μετακινήσεις, διαλείμματα και νομολογία

 

Ο χρόνος εργασίας, σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία της χώρας μας, είναι η περίοδος κατά την οποία ο εργαζόμενος βρίσκεται στη διάθεση του εργοδότη και εκτελεί τα καθήκοντά του. Από αυτόν εξαιρούνται οι ώρες μετάβασης στην εργασία, τα διαλείμματα, καθώς και ο χρόνος προπαρασκευής (π.χ. αλλαγή ρουχισμού).

Ο χρόνος μετάβασης στον τόπο εργασίας, ακόμη και αν παρέχονται μεταφορικά μέσα από τον εργοδότη, δεν θεωρείται χρόνος εργασίας, εκτός αν υπάρχει συμφωνία διαφορετική. Το Ανώτατο Δικαστήριο (Αρείος Πάγος) υπογραμμίζει ότι η μετακίνηση προς την εργασία δεν αμείβεται ως εργασία (ΑΠ 1087/2008).

Όσον αφορά τον χρόνο προπαρασκευής, όπως η προετοιμασία του χώρου εργασίας, αυτός θεωρείται χρόνος εργασίας μόνο αν ο εργοδότης απαιτεί από τον εργαζόμενο να είναι παρών και έτοιμος πριν από την κανονική έναρξη της εργασίας (π.χ. προετοιμασία μηχανημάτων). Αντίθετα, ο χρόνος που ξοδεύει ο εργαζόμενος για προσωπική προετοιμασία δεν θεωρείται εργασία.

Σύμφωνα με απόφαση του Αρείου Πάγου (517/2019), τα διαλείμματα δεν συμπεριλαμβάνονται στον χρόνο εργασίας, καθώς αυτός περιλαμβάνει μόνο τον χρόνο πραγματικής απασχόλησης.

Ωστόσο, υπάρχει μια νομολογιακή αντίφαση. Αν και ο χρόνος μετάβασης δεν θεωρείται χρόνος εργασίας, σε περίπτωση ατυχήματος κατά την μετακίνηση, αυτό μπορεί να θεωρηθεί εργατικό ατύχημα, εφόσον υπάρχει αιτιώδης σύνδεσμος με την εργασία (Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών 8452/2020).